Błogosławiona Jolenta

Wspomnienie liturgiczne Bł. Jolenty w sanktuarium odbędzie się 15.06.2019 roku na Mszy Św. o godz.18.00.
Bł. Jolenta z rodu Arpadów jest dobrym przykładem narodzin polskiej tożsamości narodowej na mocnych korzeniach chrześcijańskich i franciszkańskich.

„Tu leży perła droga, z domu książęcego Jolanta, święta pani z rodu cesarskiego. Po śmierci męża swego zakon ten obrała, w tym zakonie do śmierci w cnotach świętych trwała” – głosił napis nad grobem Jolenty, błogosławionej księżnej z rodu Arpadów, której wspomnienie obchodzimy w liturgii 15 czerwca.

Jolenta urodziła się około 1244 roku w Ostrzyhomiu jako ósme dziecko węgierskiego króla Beli IV i Marii z bizantyjskiego cesarskiego rodu Laskarisów. Jako kilkuletnia dziewczynka przybyła do Krakowa na dwór swej siostry, św. Kingi, żony Bolesława Wstydliwego, i tu się wychowywała, ponieważ ojciec planował wydać ją za któregoś z książąt piastowskich. W 1256 roku odbyły się jej zaręczyny z księciem kaliskim, Bolesławem (Pobożnym). Uroczysty ślub odbył się dwa lata później za specjalną dyspensą papieską, ponieważ Jolenta miała czternaście lat. Ślubu udzielił biskup krakowski, Prandota. Z małżeństwa tego urodziły się trzy córki: Jadwiga, Elżbieta i Anna.

Węgierskie imię Jolenta (Johelet) otrzymała prawdopodobnie dla pamięci ciotki, królowej aragońskiej, jednak najczęściej nazywana była Heleną, które to imię (według Jana Długosza) mieli nadać Jolencie Polacy.

W roku 1257 zmarł książę Wielkopolski, Przemysł I, i prawem spadku cały ten obszar przeszedł pod panowanie Bolesława, który zaangażował w swoje rządy żonę. Byli nie tylko doskonałymi administratorami dzielnic kaliskiej i wielkopolskiej, ale także dobrymi opiekunami Kościoła. Sprowadzili franciszkanów do Kalisza, Gniezna, Obornik, Pyzdr i Śremu, uposażyli w trzy wsie klaryski z Zawichostu (ksienią była tam wówczas bł. Salomea). 

Po śmierci męża w 1279 roku i szwagra, Bolesława Wstydliwego, Jolenta wraz z siostrą Kingą wstąpiły do klasztoru klarysek w Starym Sączu. Po śmierci Kingi Jolenta przeniosła się do klarysek w Gnieźnie. Nekrolog z Lądu podaje jako datę jej śmierci w opinii świętości dzień 17 czerwca 1298 roku. W ostatnich latach odnaleziono jednak dokument prepozyta gnieźnieńskiego Mikołaja, wystawiony 26 grudnia 1303 lub 1304 roku, na którym Jolenta występuje w roli świadka i w związku z tym datę roczną jej śmierci należy przesunąć o kilka lat. 

Jej grób szybko zasłynął łaskami i cudami i stał się miejscem pielgrzymek, jednak dopiero w roku 1631 prymas polski, Jan Wężyk, wyznaczył komisję kanoniczną dla kościelnego procesu beatyfikacyjnego. W 1775 roku generał franciszkanów wyznaczył osobnego prokuratora dla tej sprawy, o. Franciszka Cybulskiego, a król Stanisław August Poniatowski wniósł do Rzymu prośbę o formalną beatyfikację. Papież Leon XII zatwierdził jej kult jako błogosławionej 26 września 1827 roku. Na skutek trudności powodowanych przez ówczesny rząd pruski, uroczystości beatyfikacyjne odbyły się w Wielkopolsce dopiero w 1834 roku.

arrow_upward